Een jaartje geleden liep ik nog rustig met een dikke buik rond.
De late avond van dinsdag de 5de juni hadden wij een afspraak bij de gyneacoloog. Na onderzoek bleek dat ik 5cm opening had. Dus volgens de dokter was het voor die nacht of de dag erna. Die nacht heb ik niet veel geslapen, ik had nog te veel klaar te maken en wilde ook niet in het midden van mijn slaap naar het ziekenhuis moeten vertrekken. 's Morgens brachten we onze Nand naar mijn schoonouders, want het was bijna zo ver, of toch niet ...
Ik voelde me nog steeds goed maar we durfden niet veel te doen of ver weg te gaan. Met in het achterhoofd dat onze Nand op 4 uur tijd geboren was, het zou wel eens snel zou kunnen gaan.
Dus kroop ik achter mijn naaimachine, wat een zalige tijd, niet moeten werken, geen kinderen, en veel baby naaiprojectjes. Af en toe iets gaan eten met mijn man, want na de geboorte zou het toch wat moeilijker zijn om met zijn 2tjes rustig te gaan uit eten.
En het bleef maar duren, 's avonds reden wij langs mijn schoonzouders, om samen onze Nand in bed te steken, maar tegen vrijdag brachten we hem mee naar huis, want het kleine broertje was blijkbaar nog niet van plan om er uit te komen.
En het werd zaterdag, en zondag, en maandag ...
Dinsdag middag 12 juni gingen we met zijn drietjes nog even langs, Ikea. Niets aan de hand, ik voelde me in top vorm, heel de winkel met gemak doorlopen. Tegen 18u lekker gekookt, rijst met kip, currysaus en gebakken banaan. Om 18.30 u zijn we met zijn 3kes bijna klaar met eten, als ik een steek krijg in mijn buik. Al lachend zeg ik tegen mijn man,
ah zou het begonnen zijn. En we beginnen te tellen, het is nu bijna 19u, en dan 4 uur erbij,
goh, het zou nog moeten lukken voor de 12de. (wij vonden 12/6/12 wel een leuke geboortedatum). Mijn man belt alvast zijn moeder met de boodschap dat ze rustig mag vertrekken om onze Nand te halen. Maar 10 minuten later komen de weeën al om de 5 minuten. Ik zeg, we moeten NU naar het ziekenhuis, zet onze Nand maar bij de buren.
Tegen 19.10u zijn we vertrokken naar het ziekenhuis. Recht via spoed naar het bevallingskwartier. Daar aangekomen leggen ze mij meteen aan de monitor. En gaat Jorg me aan de balie inschrijven. (om 19.36 u ben ik volgens de papieren ingeschreven) toen hij terug bij mij kwam zei ik
"roep NU de vroedvrouw ik hou dat hier geen half uur meer zenne". (als ik aan het bevallen ben wordt ik echt super direct met mijn communicatie)
De vroedvrouw checkt mij en zegt, ok we gaan naar de bevallingskamer. Ik lag nog niet goed en wel op het bevallingsbed als ik zeg:
ik wil persen. Gelukkig zegt de vroedvrouw, dan perst gij maar he. Ik pers 3 maal, en daar is hij al. Het is dan 19.54u
De vroedvrouw (met de toepasselijke naam mevrouw Waterschoot) zegt me, "
en het is een gelukskindje, hij is met de helm geboren". Op die moment begreep ik het niet zo goed, maar blijkbaar is dat de uitdrukking voor wanneer een kind geboren wordt zonder dat je vliezen breken. Dus met de vruchtwaterzak volledig in takt. Die heeft de vroedvrouw opengebroken wanneer onze Arend al uit mijn buik was, net zoals een cadeautje. Volgens het volksgeloof zijn dat gelukskindjes, waar soms paranormale gaven worden aan toegekend. Of dat zo is, zal de tijd wel uitwijzen zeker.
Dan pas komt de gyneacoloog binnen, hij bekijkt de baby en het eerste wat ik hem hoor zeggen is:
het is nen blonde.
De vroedvrouw waarschuwd mijn man,
"meneer ge hebt toch goed opgelet hoop ik, want de volgende keer zult ge het zelf moeten doen. Want hier geraakt ge niet meer hoor, je had geen half uur later moeten vertreken"
Ja ik moet toegeven, blijkbaar ben ik gemaaakt om kinderen op de wereld te zetten. Dat is voor mij geen probleem, maar het is het wat erna komt. Het vele werk, de slapeloze nachten, het gebrek aan tijd voor jezelf, ... Maar dan zie je dit, enben je dat toch weer allemaal snel vergeten :
En dan nu, wat heeft een messengerbag met een vosje erop te maken met het bevallingsverhaal van Arend?
Wel ge gaat het misschien niet geloven, het is de tas van onze Nand en die maakte ik om wat geschenkjes voor hem in te steken om in het ziekenhuis mee te kunnen spelen. En zot als ik ben, in de tijdspannen van nog geen 1,5 uur dat ik aan het bevallen was, kroop ik, tussen 2 weeën door nog achter mijn naaimachine om de tas af te maken. Al moest ik na één wee al toegeven dat de tas afmaken niet echt zou lukken voor de geboorte ... (hoezo verslaafd, ik?)
