Twee meisjes wilden we, mijn man en ik. Toen bij onze eerste de dokter zei, het is een jongen, moest ik daar toch even aan wennen. Maar ah ja, het tweede zou dan wel een meisje zijn. En zo een grote broer is altijd handig meegenomen.
En de tweede, dat was een meisje, toch voor twee minuten. Toen vroeg ik de dokter of hij echt zeker was en hij keek nog eens ... Oei, wat zie ik daar? Weer een jongen, en weer moest ik er aan wennen.
We waren het er altijd over eens, twee, dat is genoeg, en plots kwamen toch die twijfels, misschien dan nog eentje? Maar als we eerlijk zijn, is twee voor ons toch echt genoeg.
Daar ging dus mijn droom van rokjes naaien, met kleine meisjes frutselen en knutselen, met poppen spelen ...
Maar toen was daar
Tante Hilde en haar boek ... Ik nam het mee uit de
Schoten Stikt bibliotheek en onze Nand kreeg het onder ogen. En of hij fan is ... hij vindt het fantastisch om de foto's te bekijken.
Zo kreeg ik ook de papa overtuigd dat poppen ook wel kunnen voor jongens, en belande er twee jongens onder onze kerstboom.
Mag ik u voorstellen: kleine Nand en kleine Arend. Net zoals de grote versies een met donker haar en donker bruine kijkers en een met blauwe ogen en een sprietje blond haar.
Kleine Nand kreeg een jeansbroekje gemaakt uit een oude broek van papa. De versie met vaste kleedjes, kwestie van mij het aankleedwerk te besparen. Op zijn t-shirt flockte werd een autootje geflocked.
Kleine Arend kreeg een kruippakje en een pampertje, op zijn buik de tekening die ik ook gebruikte op zijn doopsuiker en in zijn kamertje.
Beide jongens zijn ze fan van hun kleine versie. Mama is ondertussen grote fan van haar jongens.
En die rokjes? Daar vind ik nog wel wat op, wie weet ooit ...